Alweer 1 mei! De tijd vliegt voorbij. April vol kou, vol hoogte- en dieptepunten.
Zoals ik al eerder schreef had ik te kampen met een hoornvliesbeschadiging hetgeen veel ziekenhuisbezoek met zich meebracht en een aangepast werken. Inmiddels gaat het erg goed, het gezichtsveld heeft zich bijna hersteld. Volgende week nog een dag vol tests om een dagcurve te kunnen maken om te bepalen of ik de medicijnen die ik reeds 15 jaar gebruik voor mijn ogen, kan laten staan. Zij waren mede-oorzaak van de problemen.
20 mei vierden mijn ouders het heugelijke feit dat zij 65 jaar geleden elkaar hun jawoord hadden gegeven. Niet op het gemeentehuis of in de kerk, maar met de handschoen. Dat wil zeggen dat mijn vader ergens in Indie een akte ondertekende en mijn moeder in Nederland. Niet erg romatisch dus, maar dat is nadien uiteraard goed gemaakt. We zijn op deze dag met elkaar wezen eten, hetgeen erg gezellig en lekker was.
De feestvreugde werd doorbroken door het bericht dat de kleine Joël die leed aan neuroblastoom op 3-jarige leeftijd was overleden. We hebben zo intens meegeleefd met hem en zijn gezin, meegespaard zodat er een behandeling in Amerika kon plaatsvinden en gebeden om een wonder. Maar dit dappere kereltje heeft de strijd niet mogen winnen. We leven mee met Rebecca, Wilmar, Sanne-Joy en Lois en verdere familie.
Op 28 april werd onze kleindochter Rilana 3 jaar. Voor haar een groot feest dat ze echt meemaakte. Ze glunderde van oor tot oor, wachtte alle visite netjes op omdat ze inmiddels in de gaten had gekregen dat ze cadeautjes kreeg. En ze werd dus inderdaad reuze verwend met allerlei moois en lekkers.
En toen werd het natuurlijk Koniginnendag. Wat een feest. De dag begon niet zo goed toen ik om 8.00 uur de vlag netjes wilde strijken (met de strijkbout), voordat we hem zouden uithangen. Voor dat ik het goed en wel in de gaten had, zat er een enorm gat in de rode baan. Blijkbaar was het een bepaalde synthetische stof en geen katoen! Manlief Henk had echter een superoplossing; rode tape. Daarmee werd het gat netjes "gestopt" en met de oranje wimpel ervoor, was er (bijna) niet meer van te zien toen het dapper wapperde in de wind. Een kniesoor die let op de beschadiging. Wij hadden tenminste de vlag hangen, samen met nog 1 bewoner van de straat. Een beetje jammer.....
's Middags kwamen Jaimy en Danique met hun ouders om het oranjefeest bij te wonen in het Valkenbergpark hier in Breda. Supergezellig, maar ook lekker vermoeiend voor de beide meisjes.
En natuurlijk zaten ook wij aan de buis gekluisterd. Wat een prachtige beelden leverde het hele gebeuren in Amsterdam op. Dat had je toch voor geen goud willen mensen. In feite krijg je toch een 'wij-samen' gevoel. Zoveel mensen, net als ik, in oranje, zwijmelend kijkend naar de hele Koninklijke familie. En stiekum denk je dan even: Proud to be a Dutchie! (al hoewel ik in feite een halfbloedje ben).
Want zeg nu zelf:
Ook deze maand natuurlijk weer wat kaartjes gemaakt, ook dat gaat gewoon door.
