Mike & Anita trouwen!

Eindelijk was dan de dag aangebroken dat Mike & Anita gingen trouwen!

Ze hadden er voor gekozen om dit in de buitenlucht te doen, dus tot het laatste moment bleef het spannend of het weer zou meewerken.

's Avonds voor het trouwen togen we met elkaar naar de tuin van Bej Beertje, om zo'n 200 ballonnen op te blazen, tenten als overkapping op te zetten en alles mooi te versieren. Zo zouden de 100 witte stoelen de volgende dag een prachtig versierde overkapping hebben. En prachtig was het!

Wat ook prachtig was, was het weer. Ze hadden het niet beter kunnen treffen. (de dag erna heeft het van 's morgens vroeg tot 's avondslaat geplenst!).

Mike en Ruben, die bruidsjonkertje was en er echt prachtig uitzag, net als Ome Mike trouwens, haalden bruid en de 2 bruidsmeisjes Jaimy en Danisha op in een mooie BMW. De glinsterende oogjes van Ruben spraken boekdelen!

En wat zagen die 3 dames er prachtig uit! Ik moet zeggen vier dames, want ook Danique was prachtig aangekleed.

Met luid getoeter gingen we in optocht naar Laar, alwaar de officiële plechtigheid zou plaatsvinden. Heel Leuken zou het weten dat Mike & Anita die dag zouden gaan trouwen.

De prachtig versierde tuin bij Bej Beertje was er helemaal klaar voor.

Het werd een ontroerend en vreugdevol gebeuren, waarbij de bruid door haar vader werd weggegeven en ook oma Schreuders die zo naar deze dag uitgekeken had, maar het helaas niet meer kon meemaken, genoemd werd.

Uiteraard stalen de bruidskinderen de show en Danique en Jaimy mochten zelfs hun HAND-tekening plaatsen op een speciale kinderakte. Hun papa en mama waren immers getrouwd en zij waren er getuigen van! Daarom kregen zij een prachtige ketting van Mike & Anita.

Na de eerste felicitaties in ontvangst te hebben genomen, mocht de familie zich op de bruidstaart storten die overigens heerlijk was. 's Avonds vond het feest plaats, vooraf gegaan door een buffet. Velen deelden in de feestvreugde!

HENK 60 JAAR

In augustus mochten we samen met kinderen en kleinkinderen Henk's 60e verjaardag vieren. We zijn met elkaar lekker wezen eten in Henk's favoriete Italiaanse Restaurant op de Markt in Breda.
Groot was de verrassing die het personeel Henk bezorgde door een ijscoupe met vuurwerk te bezorgen.
Een ijsje, waarmee de kleinkinderen wel raad wisten!

Het leven gaat door

In de week nadat we afscheid genomen hadden van mijn moeder, was het vrijgezellenfeest van onze schoondochet Anita gepland. Zij zou op 18 augustus met onze oudste zoon Mike trouwen.

Op zich een hele bijzondere gebeurtenis, want Mike en Anita kennen elkaar al sinds de Middelbare school en hebben al 17 jaar iets met elkaar. De laatste jaren wonen ze samen en hebben inmiddels 2 prachtige dochters: Jaimy van bijna 4 en Danique van net 1 jaar.

Hoewel ik met dubbele gevoelens aan dit feestelijk gebeuren begon, was het een gezellig gebeuren daar in Christal Palace. Wat hebben we gelachen en gezongen tijdens de Kareoke en verder lekker gegeten, gezwommen en niet te vergeten het optreden van René Froger!

 Na dit gebeuren had ik de beurt om de zorg voor mijn vader op mij te nemen. Door het wegvallen van mijn moeder staat hij er opeens alleen voor en dat lukt niet omdat hij zwaar Alzheimer patiënt is. Omdat er wachtlijsten zijn voor verzorgingscentra en mijn vader zoooo graag in zijn eigen huis wil blijven wonen, hebben we besloten die zorg de komende tijd als kinderen op ons te nemen. Het betekent dat met name mijn oudste zus Ellen uit Schotland enkele weken per maand 24-uur bij hem in huis zal verblijven en ik ruim een week per maand. Zolang wij dit aan kunnen, en met hulp van de andere familieleden, willen we proberen dit te doen zolang het ook medisch verantwoord is. Ik ben dankbaar dat mijn werkgever meewerkt en mij zorgverlof heeft toegekend dat ik gespreid kan opnemen.

Op 12 augustus zou mijn moeder 85 jaar geworden zijn. Helaas heeft dat dus niet zo mogen zijn, maar ze was al wel in de weer geweest om dat feestelijk te vieren met z'n allen. Daarom besloten we haar deze dag op speciale wijze te gedenken door met elkaar haar voorbereidingen uit te voeren en naar ZooPark Overloon te gaan. Wat zal ze dat prachtig gevonden hebben! Inclusief koffie en taart, de vele dieren en voor de kleintjes het kindertheater, schminken en de speeltuin. Het was zo goed op deze wijze op deze speciale dag bij elkaar te zijn!



In Memoriam

EILEEN SCHREUDERS-DUNN

12-08-1928 / 06-06-2013

Tijdens het verjaardagsfeestje van onze kleindochter die 1 jaar werd, kreeg onze zoon een bericht op zijn pieper binnen, dat er een ambulance werd opgeroepen om naar mijn ouderlijk adres te gaan.

Mijn moeder was eerder die dag gevallen, kon moeilijk overeind komen en leek wat verward en sprak slecht. De opgeroepen arts kon niets anders constateren dan wat koorts, maar stuurde haar voor de zekerheid even in. Zo reed ik samen met haar in de ambulance naar het ziekenhuis in Weert.

Daar aangekomen bleek er toch iets meer aan de hand. Bloedonderzoek wees uit dat haar nieren niet goed functioneerden, dat ze uitgedroogd was en dat er een galsteen bij haar lever zat.

Anderhalve dag later reed ik wederom mee in de ambulance, dit maal naar het ziekenhuis in Eindhoven alwaar een kleine ingreep zou plaatsvinden om de steen te verwijderen. Alles ging naar wens en dezelfde dag keerden we terug naar het ziekenhuis in Weert.

De volgende dag leek het al wat beter te gaan, maar de nierfunctie bleeg zorgelijk. 's Avonds verslechterde haar toestand echter en werd ze naar de SC-Unit gereden, waar in de ochtend meer complicaties optraden. Uiteindelijk heeft ze een hartstilstand gekregen en mocht reanimatie niet meer baten.

Mijn moeder, met wie ik 3 weken daarvoor nog in Schotland was, overleed op bijna 85 jarige leeftijd.

Ze zal zeker gemist worden.

Op 13 juni hebben we haar herdacht in Heeze. Haar kleinkinderen en aanhang droegen haar de aula in, met ieder een gele roos in de hand, haar lievelingsbloem.

Ik mocht namens de kinderen iets delen over haar leven en de herinneringen die we koesteren en ook enkele kleinkinderen brachten een eerbetoon aan hun liefdevolle en zorgzame oma.

Het was een bijzonder afscheid. Mede door de liederen die zij zelf graag wilden laten horen, hetgeen ze op papier gezet had. Het bleek dat ze ons allen wilden bemoedigen met haar muziekkeuze en met name het lied: "Look for me in rainbows" maakt dat wij allen bij het zien van de regenboog, stilletjes aan haar blijven denken.

Mama rust zacht.

Vakantie!

Terug van een weekje Schotland met mijn zoon Mike en mijn ouders. Samen op bezoek geweest bij mijn zus Ellen en haar man Tom. Wat een prachtig land is het toch; iedere keer weer onder de indruk van de prachtige natuur daar.

Op de route naar Kentra (Acharacle) bergen met sneeuw en zo nu en dan een temperatuur van 2*. Maar dat mag de pret niet drukken. En trouwens, de berichten uit Nederland zijn nog veel slechter.. misschien iets warmer maar regen, regen en nog eens regen. Dan zaten wij er toch beter bij.
Uiteraard hebben we in de omgeving wat trips gedaan.

Al met al was het een mooie reis met elkaar en hebben we genoten.

Voordat we vertrokken kreeg ik trouwens bericht dat de proefdruk van mijn broek gemaakt zou worden en dat mensen zich kunnen inschrijven voor de eerste release via http://uitgeverijmimosa.nl/parels/

Het gaat dus toch gebeuren. Zelf heb ik onlangs een ander boek van iemand cadeau gekregen, namelijk 'Ademruimte' van Matthijs Goedegebuure. Het is mooi om te lezen hoe je effectief je droom kunt verwezenlijken met talenten die je ontvangen hebt, vanuit je levensovertuiging. De onderwerpen in het boek zijn veel zeggend: je diepste identiteit, hoe om te gaan met autoriteit, strijd, groei en genezing.....

In feite bevestigt het boek Ademruimte de stap die ik zet. Ik kan het boek Ademruimte echt aanbevelen!

Een vakantie is geen vakantie als ik niet lekker bezig kan zijn met het maken van kaarten. Dus vandaar weer een paar creaties, die ik hier laat zien. Ik loop met het idee om een keer een middagje te organiseren voor cliënten, vriendinnen en wie dan ook om samen kaarten te maken voor een goed doel. Wie weet gaat dat er nog van komen.





Time flies......

Alweer 1 mei! De tijd vliegt voorbij. April vol kou, vol hoogte- en dieptepunten.
Zoals ik al eerder schreef had ik te kampen met een hoornvliesbeschadiging hetgeen veel ziekenhuisbezoek met zich meebracht en een aangepast werken. Inmiddels gaat het erg goed, het gezichtsveld heeft zich bijna hersteld. Volgende week nog een dag vol tests om een dagcurve te kunnen maken om te bepalen of ik de medicijnen die ik reeds 15 jaar gebruik voor mijn ogen, kan laten staan. Zij waren mede-oorzaak van de problemen.

20 mei vierden mijn ouders het heugelijke feit dat zij 65 jaar geleden elkaar hun jawoord hadden gegeven. Niet op het gemeentehuis of in de kerk, maar met de handschoen. Dat wil zeggen dat mijn vader ergens in Indie een akte ondertekende en mijn moeder in Nederland. Niet erg romatisch dus, maar dat is nadien uiteraard goed gemaakt. We zijn op deze dag met elkaar wezen eten, hetgeen erg gezellig en lekker was.

De feestvreugde werd doorbroken door het bericht dat de kleine Joël die leed aan neuroblastoom op 3-jarige leeftijd was overleden. We hebben zo intens meegeleefd met hem en zijn gezin, meegespaard zodat er een behandeling in Amerika kon plaatsvinden en gebeden om een wonder. Maar dit dappere kereltje heeft de strijd niet mogen winnen. We leven mee met Rebecca, Wilmar, Sanne-Joy en Lois en verdere familie.

Op 28 april werd onze kleindochter Rilana 3 jaar. Voor haar een groot feest dat ze echt meemaakte. Ze glunderde van oor tot oor, wachtte alle visite netjes op omdat ze inmiddels in de gaten had gekregen dat ze cadeautjes kreeg. En ze werd dus inderdaad reuze verwend met allerlei moois en lekkers.

En toen werd het natuurlijk Koniginnendag. Wat een feest. De dag begon niet zo goed toen ik om 8.00 uur de vlag netjes wilde strijken (met de strijkbout), voordat we hem zouden uithangen. Voor dat ik het goed en wel in de gaten had, zat er een enorm gat in de rode baan. Blijkbaar was het een bepaalde synthetische stof en geen katoen! Manlief Henk had echter een superoplossing; rode tape. Daarmee werd het gat netjes "gestopt" en met de oranje wimpel ervoor, was er (bijna) niet meer van te zien toen het dapper wapperde in de wind. Een kniesoor die let op de beschadiging. Wij hadden tenminste de vlag hangen, samen met nog 1 bewoner van de straat. Een beetje jammer.....
's Middags kwamen Jaimy en Danique met hun ouders om het oranjefeest bij te wonen in het Valkenbergpark hier in Breda. Supergezellig, maar ook lekker vermoeiend voor de beide meisjes.

En natuurlijk zaten ook wij aan de buis gekluisterd. Wat een prachtige beelden leverde het hele gebeuren in Amsterdam op. Dat had je toch voor geen goud willen mensen. In feite krijg je toch een 'wij-samen' gevoel. Zoveel mensen, net als ik, in oranje, zwijmelend kijkend naar de hele Koninklijke familie. En stiekum denk je dan even: Proud to be a Dutchie! (al hoewel ik in feite een halfbloedje ben).

Want zeg nu zelf:

Ook deze maand natuurlijk weer wat kaartjes gemaakt, ook dat gaat gewoon door.

Een nieuw blog

Het lijkt alsof mijn oude blog niet meer werkt. Ik zie opeens allerlei vreemde toepassingen en kan het niet herstellen.
Het is lastig lezen, dus vandaar dat ik nu een nieuwe poging ga doen. Hoe ik e.e.a. kan opmaken, moet ik dan nog maar eens later uit gaan zoeken.

Sinds mijn vorige bericht is er veel gebeurd. Te veel om hier allemaal op te noemen. Daarom beperk ik me tot enkele hoofdlijnen, want wie zit er te wachten op nieuws van mij?
Ik wacht vol spanning tot het verschijnen van mijn boek. Ja, ja het ligt op dit moment bij een uitgever en het staat er aan te komen.

Er is echter nog wel wat geduld nodig voor het op de markt is, maar ik werd al gevraagd voor een radio-interview! Heb ik maar even voorbij laten gaan.

Het leek er op dat alles net op tijd de deur uit was, want onlangs werd ik eerst geopereerd aan mijn oog en kortgeleden werd ik getroffen door een hoornvliesbeschadiging. Aangezien nu ook mijn goede oog was aangetast, was er van lezen en schrijven geen sprake meer. Gelukkig is het zich aan het herstellen en kan ik beperkt weer achter de PC zitten. Wat is een mens kwetsbaar en afhankelijk wanneer het zicht het laat afweten.

Ik heb intense bewondering gekregen voor blinden en slechtzienden.

We hebben net Pasen gevoerd en de 4 kleinkinderen kwamen ons in Breda verrassen met een brunch. Het werd een gezellige boel met elkaar!

Afgelopen week ben ik meegeweest met mijn schoondochter Annita om een bruidsjurk uit te zoeken. Ze is geweldig geslaagd en ik zou hier een foto kunnen plaatsen, maar dat doe ik natuurlijk niet. Wat ik wel kan doen is het unieke huwelijksaanzoek laten zien, dat onze oudste zoon op oudjaarsavond deed. De trouwerij zal op 18 augustus plaats vinden.

Nou voordat ik het blog ga afsluiten, nog even een paar plaatjes van kaarten die ik nog steeds maak. Ik ben inmiddels de 650 gepasseerd, maar de meesten daarvan zijn verstuurd of verkocht.

Goed, dat was het voor nu. Een begin is wederom gemaakt. Tot de volgende keer!